Marcel Poot (1901-1988), the son of Jan Poot, director of the Royal Flemish Theatre, grew up in an artistic milieu. He took his first music lessons with the organist Gerard Nauwelaerts and subsequently studied solfège, piano and harmony from 1916 to 1919 at the Royal Conservatory in Brussels with Arthur De Greef, José Sevenans and Martin Lunssens. His first prizes in counterpoint (1922) and fugue (1924) were earned at the Royal Conservatory in Antwerp with Lodewijk Mortelmans. He also studied composition and orchestration privately with Paul Gilson.

Together, Poot and Gilson published La Revue Musicale Belge, a periodical that appeared starting in 1925. In that same year, he and seven other of Gilson’s students set up the group known as Les Synthétistes, which aimed to create a synthesis of the achievements of current musical evolutions, without sacrificing their individuality. In 1930, he won the Rubens Prize, which allowed him to study for three years with Paul Dukas at the Ecole Normale de Musique in Paris.

Marcel Poot began his career at the State Secondary School in Vilvoorde and also taught piano, solfège and music history at the music academy in that city. He taught practical harmony (1939) and counterpoint (1940-1949) at the Royal Conservatory in Brussels before becoming director of that school (1949-1966). Besides this, he was a lecturer at the Institut Supérieur des Arts Décoratifs, headmaster of the Queen Elisabeth Music Chapel (1970-1976), a member of the Royal Flemish Academy for Sciences, Letters and Fine Arts, a jury member for the Queen Elisabeth Competition (1963-1981), chairman of SABAM (composers’ rights organisation), the Union of Belgian Composers and CISAC (the International Confederation of Societies of Authors and Composers), and he was a jury member for various composition competitions.

René Defossez, componist en vermaard dirigent, is een van de markante figuren van de twintigste-eeuwse Belgische muziekwereld. Nadat zijn vader Léon Defossez de basis legde van zijn muzikale ontwikkeling, vervolmaakte hij zich aan het Conservatorium van Luik en ging hij reeds aan de slag als soloviolist in zijn geboortestad Spa en in Luik. In 1935 mocht hij de prestigieuze Prix de Rome in ontvangst nemen voor zijn cantate Le vieux soudard. Het jaar daarop werd hij geëngageerd als dirigent aan de Koninklijke Muntschouwburg, een functie die hij gedurende 22 opeenvolgende seizoenen zou behouden en waarin hij bijna 120 opera’s zou dirigeren. In 1946 werd hij aangesteld als docent orkestdirectie aan het Conservatorium van Brussel. Toen hij in 1951 het verplichte vioolconcerto voor de finale van de Koningin Elisabethwedstrijd componeerde, oogstte hij veel bijval; vijf jaar later schreef hij het verplichte werk voor de pianosessie. Hij werd tot lid van de Académie royale de Belgique verheven in 1970.